به گزارش خبرگزاری علم و فناوری و به نقل از اسپیس، سنگ‌های فضایی که به زمین می‌افتند، مانند کپسول‌های باستانی هستند و دانشمندانی که دو روش تصویربرداری را با هم ادغام کرده‌اند، ممکن است بتوانند به ما بگویند که آیا و چگونه این سنگ‌ها، آب را به زمین آورده‌اند.

 خرده‌سنگ‌هایی که از اجرام بزرگتری مانند دنباله‌دارها یا سیارک‌ها جدا شده‌اند، شهاب‌سنگ‌ ها هستند، گمان می‌رود سیارک‌ها و دنباله‌دارهایی که از قسمت‌های بیرونی منظومه شمسی آمده‌اند، ممکن است پس از برخورد، آب را روی زمین در حال تولد به جا گذاشته باشند.

 برای یافتن این سوال که آیا شهاب‌سنگ‌ها آب را از واقعا ماورای سیاره ما آورده‌اند یا خیر،یک گروه پژوهشی از "مؤسسه ملی فناوری و استانداردها" (NIST) روشی را برای استفاده هم‌زمان از اشعه ایکس و تصویربرداری نوترونی ارائه کرده‌اند تا به مشاهده اجمالی درون یک شهاب‌سنگ بپردازند و مشخص کنند که چه رازی ممکن است برای میلیاردها سال پنهان شده باشد.

این گروه پژوهشی گزارش داده‌اند که روش جدید آنها می‌تواند حضور و توزیع مواد حامل هیدروژن را در شهاب‌سنگ‌ها آشکار کند و در نتیجه، حضور و عملکرد آب در منظومه شمسی اولیه را آشکار سازد.

 اساسا یک سی‌تی‌اسکن ارتقا یافته و این روش جدید که به عنوان "NXCT" شناخته می‌شود. سی‌تی‌اسکن‌های تشخیصی به پزشکان کمک می‌کنند تا بدون عمل جراحی ببینند که در بدن چه می‌گذرد،به همین ترتیب اشعه ایکس و پرتوهای نوترونی که به قطعه شهاب‌سنگ شلیک می‌شوند، به طور ایمن نشان می‌دهند که شهاب‌سنگ چه انواعی از مواد معدنی و سایر عناصر یا ترکیبات را در خود جای داده است. هیدروژن موجود در یک شهاب‌سنگ احتمالا به این معنی است که شهاب‌سنگ زمانی حاوی یخ آب بوده است.

چیزی که پژوهشگران مؤسسه ملی فناوری و استانداردها به دنبال آن بودند، یکی از دو شکل آب بود. هیدروژن و اکسیژن برای ایجاد آب معمولی با هم ترکیب می‌شوند اما یک نوع آب سنگین نیز وجود دارد که هر اتم هیدروژن آن دارای یک نوترون اضافی است که آنها را به "دوتریوم" (Deuterium) تبدیل می‌کند. مقدار هر نوع آب در یک شهاب‌سنگ را می‌توان با سطوح هر دو نوع آب روی زمین مقایسه کرد.

در روش NXCT،  تصاویر سه‌بعدی ایجادشده پس از مشاهدات اولیه می‌توانند اگر شواهدی از آب در شهاب‌سنگ‌ها یافت شود را نحوه رسیدن آب به زمین را تعریف کنند.