مهندس عباس زایری معلول نخبه هرمزگانی متولد30 اذرماه 1369 است.وی از ناحیه دو پا و دست معلول مادرزاد بوده و از ابتدای تولد تاکنون ویلچر نشین است. وی متولد شهرمیناب  شهر بهارنارنج وانبه و لیمو است و به گفته خودش عاشق زادگاهش با تمام زیبایی های بکر و طبیعی اش است.

این جوان نخبه هرمزگانی تحصیلات دوره لیسانس و ارشد را دررشته نرم افزار دردانشگاه ازاد بندرعباس به اتمام رسانده و دوره تحصیلات تکمیلی را با معدل 16 با موفقیت پشت سرگذاشته است ، هم اکنون کارمند روابط عمومی دانشگاه ازاد میناب می باشد و مدرس دانشگاههای ازاد میناب- سیریک و رودان در رشته نرم افزار است  .

زایری می گوید:هرگز به نداشته هایم نیاندیشیده ام بنابراین احساس خوبی دارم و خود را خوشبختم می دانم و خدارا شاکرم که دوستان مهربان و خانواده خوبی دارم .اگر هرکس به نداشته هایش فکر کند احساس غم و افسردگی و بدبختی بسراغش می آید اما همیشه سعی کرده ام به داشته هایم فکر کنم تا شاد باشم و هستم.

زایری علاوه بر فعالیتهای آموزشی و دانشگاهی فعالیتهای اجتماعی دیگری هم دارد ؛ عضو انجمن مردم نهاد نگاهبان جلگه میناب در راستای دفاع از حقوق میناب واعتراض به برداشتهای بی رویه اب از دشت میناب و ایجاد فروچاله هایی که زندگی مردم را تهدیدمی کند هم هست ، وی نویسنده و شاعر قابلی است و قلم قوی و شیرینی هم دارد دلنوشته های مهندس جوان گاه گاهی زینت بخش صفحات مجازی کانالها و صفحات کاغذی روزنامه های استان است.

این مدرس دانشگاه می افزاید: به نظر بنده معلولیت هرگز محدودیت و محرومیت نبوده و نیست و هر کسی با هر توان و استعدادی اگر اراده کند وبا قدرت به پیش برود حتما موفق می شود وب ه اهدافش خواهد رسید و هرزمان که زانوی غم بغل بگیریم وغصه نداشته ها را بخوریم قطعا ناکامی و ناامیدی بسراغمان می اید و مانع جلو رفتن و مبارزه کردن در برابر کوه مشکلات می شود.

زایری می گوید: تا اینجا که خیلی خوب پیش آمده ام و برای مرحله بعد زندگیم ، حضور در مقطع دکترا را برنامه ریزی کرده ام و هم اکنون هم ثبت نام کردم و امیدوارم بتوانم دراین مقطع هم قبول شده وبه تحصیل بپردازم . همه جوانان از استعداد و توانایی های زیادی برخوردارند که می توانند کارهای بزرگی برای خود وزندگی شان انجام دهند اما وقتی که کوتاهی و تنبلی می کنند جای تعجب است که با تمام سلامتی و صحت انقدر خموده و بی حال و بی انگیزه پیش می روند باید بگویم بنده هر روز شادتر از روز قبل به دنیا و زندگی سلام می کنم وبه یمن حضور دوستان خوبم همیشه در حال خندیدن و شادی هستم وشعارم هم اینست که یک معلول نباید از زیبایی های زندگی محروم شود و هر لحظه را با تمام وجود زندگی می کنم و می خندم و این بزرگترین رمز موفقیت من در زندگیم بوده و هست .

انتهای پیام /