به گزارش خبرگزاری علم و فناوری از همدان - اعتراض شدید و غلیظ ایران به اقدام اماراتی‌ها در علنی کردن روابط خود با رژیم صهیونیستی برای بسیاری در کشور غیرقابل باور بود، اما آنهایی که سیاست را می‌دانند و می‌فهمند که این موضع‌گیری بسیار به‌جا، درست و از موقعیت مناسب صورت گرفته است. سطوح واکنشی ایران به تصمیم مقامات اماراتی در دو سطح سیاسی و نظامی قابل تفسیر است و این مشخص است که کشوری با حجم امارات (جمعیت، مساحت، عمق راهبردی و ساختار قدرت) در برابر کشوری در قامت ایران با این شکل از واکنش جز احضار سفیر و چند انتقاد رسانه‌ای کاری نمی‌تواند صورت دهد. عمر رژیم صهیونیستی به مراتب از عمر امارات متحده عربی بیشتر است و به اعتراف برخی از مقامات تل‌آویو روابط دو طرف از 10 سال پیش از استقلال این شیخ‌نشین برقرار بوده است.

ایران یک تجربه‌ای شگرف از روابط جمهوری گرجستان و جمهوری باکو با رژیم صهیونیستی دارد که از این تجربه اینجا به خوبی استفاده کرد. صهیونیست‌ها با حضور سیاسی و سپس امنیتی و در نهایت نظامی در این دو منطقه در قفقاز، آن را به محیطی برای اقدام نظامی علیه ایران تبدیل کردند که توانمندی ایجاد شده در گرجستان در حمله روس‌ها به این کشور با گرای دقیقی که نهادهای امنیتی ایران به مقامات مسکو دادند برای همیشه نابود شد و در جمهوی باکو هم پس از انهدام پهپاد رژیم صهیونیستی در آسمان کشورمان که از منطقه نخجوان بلند شده بود، سران باکو وقتی واکنش غیرقابل باور و بی‌سابقه ایران را دیدند، ماست‌ها را کیسه کرده و حضور نظامی و امنیتی رژیم صهیونیستی در مرزهای شمال غربی کشورمان به صورت محسوسی کم و به شکل بسیار مخفیانه‌ای درآمد.

ایرانی‌ها دوست ندارند که این اتفاق در مرزهای جنوبی و در تنگه هرمز هم روی دهد، به همین دلیل پیش از آنکه امارات و رژیم صهیونیستی بخواهند از مرحله سفارتخانه به مرحله روابط پادگانی برسند، بسیار محکم و کوبنده با آنها برخورد کرده و خطوط قرمز را از هم‌اکنون تعیین کردند تا خدایی ناکرده فرداروز اتفاقی ناخوشایند روی ندهد که ایران بخواهد دستش روی همسایه کوچک‌ترش که اقتصادی شکننده و شیشه‌ای دارد، بلند شود. این یک سمت ماجرا است که باید به آن دقت کرد، اماراتی‌ها باید حواسشان باشد که در رابطه با رژیم صهیونیستی از مرحله سیاسی و دیپلماتیک و نهایت اقتصادی فراتر نروند چرا که اگر ایران حساس شود، چیزی ببیند و متوجه شود، برخورد حتمی خواهد بود.

دیگر آنکه، ایران این سطح از هشدار را به طرف اماراتی‌ داد تا دیگران هم به خوبی بشنوند و نیاز نباشد که همین موضع را برای دیگر سران وابسته و بی‌اختیار این منطقه تکرار کند. در واقع، ایران باصدای بلند فریاد زد تا در آینده کسی نگوید که من حواسم نبود، نشنیدم... ایران یک بار در مورد طرف عمانی این مساله را به صورت یک دلخوری دیپلماتیک و خارج کردن این کشور از میانجی‌گری در حوزه دیپلماتیک میان ایران و دیگر طرف‌ها نشان داده بود. دلخوری ایران به اندازه‌ای برای طرف عمانی هزینه‌زا بود که سفرهای پیاپی و مرتب یوسف بن‌ علوی و حضور چند روزه‌اش در تهران هم نتوانست گرهی از این موضوع بگشاید، چرا که این مساله با امنیت ملی ایران مرتبط بود.

حالا مساله طرف اماراتی است! رژیم صهیونیستی سال‌های بسیاری است که در دبی از شهروندان ایرانی جاسوسی می‌کند و این دولت‌-شهر به منطقه‌ای برای اقدام علیه امنیت ملی ایران تبدیل شده و گروهی در همین شهر به خدمت رژیم صهیونیستی درآمده و به کشور خود خیانت کرده‌اند. حالا اگر این روابط رسمی شود، برای ایران چاره‌ای نمی‌ماند جز آنکه در اولویت‌های اقتصادی خود تجدیدنظر کند. رفتارهای گذشته بن زاید در طول یک دهه گذشته هم نشان داده که او به هیچ عنوان فردی قابل اعتماد نیست و فقط وقتی اطاعت می‌کند که تحت فشار باشد! این فشار در طول 18 ماه گذشته به شکل‌های مختلف علیه طرف اماراتی اعمال شده و می‌تواند در هر شرایط دیگری هم اعمال گردد.

مصر تا پیش از برقراری رابطه با رژیم صهیونیستی برای خود ابهتی در میان کشورهای عربی و جهان اسلام داشت، اما پس از توافق صلح جایگاه مصر به شکل عجیبی سقوط کرد و امروز مصری‌ها چنان در لاک دفاعی فرو رفته‌اند که حتی برای دفاع از منافع ملی خود در لیبی هم دست به عصا حرکت می‌کنند. شما این را داشته باشید که تلاش اماراتی‌ها برای اصلاح چهره خود در جهان اسلام باوجود هزینه‌های هنگفت عملا نابود شد. آنچه قابل ذکر است، سطح برخورد ایران با با اماراتی‌ها از طرف یک ابرقدرت منطقه‌ای بود. برای طرف اماراتی اصلا قابل باور نبود که ایران به این شکل واکنش نشان دهد و «داد» بزند؛ حالا طحنون بن زاید دوباره با جت اختصاصی برای توضیحات بیشتر در تهران خواهد بود...

انتهای پیام /