به گزارش خبرگزاری علم و فناوری از اصفهان به نقل از مدیکال اکسپرس، یک بیمار پزشکی پن با یک فرم ژنتیکی نابینایی در دوران کودکی، پس از تزریق یک روش آزمایشی RNA درمانی در چشم، بینایی پیدا کرد که بیش از یک سال طول کشید. این آزمایش بالینی توسط محققان موسسه چشم شیئی در دانشکده پزشکی پرلمن در دانشگاه پنسیلوانیا انجام شده است. نتایج این پرونده، که در مقاله ای که امروز در نیچر مدیسین منتشر شده، به تفصیل نشان می‌دهد که این درمان منجر به تغییرات قابل توجهی در حفره، مهمترین منبع بینایی مرکزی انسان شده است.

این روش درمانی برای بیماران مبتلا به لبر آموروز مادرزادی (LCA) طراحی شده است، یک اختلال چشم که در درجه اول شبکیه چشم را تحت تأثیر قرار می‌دهد - که جهش CEP290 دارند، که یکی از ژن‌هایی است که بیشتر در بیماران مبتلا به این بیماری نقش دارد. بیماران مبتلا به این شکل از LCA از نقص بینایی شدیدی رنج می‌برند، که به طور معمول از نوزادی شروع می‌شود.

آرتور وی سییدسیان نویسنده اصلی و استاد تحقیق در چشم پزشکی، گفت: "نتایج ما استاندارد جدیدی از پیشرفت‌های بیولوژیکی را در مورد درمان با آنتی الیگونوکلئوتید ضد حس در LCA ناشی از جهش‌های CEP290 تعیین می‌کند". وی افزود: "مهمتر اینکه، ما مقایسه‌ای را برای درمان ویرایش ژن در حال انجام برای همان بیماری ایجاد کردیم که به شما امکان مقایسه شایستگی نسبی دو مداخله مختلف را می‌دهد.

در یک کارآزمایی بالینی بین المللی توسط سییدسیان و ساموئل جیکوبسون استاد چشم پزشکی، در پن مدیسین انجام شد، شرکت کنندگان تزریق داخل چشم یک الیگونوکلئوتید ضد حس به نام سپوپارسن را دریافت کردند. این مولکول کوتاه RNA با افزایش سطح پروتئین CEP290 طبیعی در گیرنده‌های نوری چشم و بهبود عملکرد شبکیه در شرایط بینایی روز کار می‌کند.

در یک مطالعه 2019 که در پزشکی طبی منتشر شد، سییدسیان و جیکوبسون و همکارانش دریافتند که تزریق سپوپارسن که هر سه ماه تکرار می‌شود، منجر به افزایش بینایی در 10 بیمار می‌شود. حالا یازدهمین بیمار، که درمان وی در آخرین مقاله پزشکی طبیعت شرح داده شده است، فقط یک تزریق دریافت کرده و طی یک دوره 15 ماهه معاینه شده است. قبل از درمان، بیمار از بینایی، زمینه‌های کوچک بینایی و دید کم شب بود. پس از دوز اولیه، بیمار تصمیم گرفت از دوزهای نگهدارنده سه ماهه چشم‌پوشی کند، زیرا دوز منظم می‌‌تواند منجر به آب مروارید شود.

پس از یک بار تزریق سپوپارسن، بیش از دوازده اندازه گیری عملکرد بینایی و ساختار شبکیه، پیشرفت‌های بزرگی را در حمایت از یک اثر بیولوژیکی از درمان نشان داد. یک یافته کلیدی از این مورد این بود که این اثر بیولوژیکی در جذب نسبتاً کند است. محققان بعد از یک ماه، بهبود بینایی را مشاهده کردند، اما بعد از دو ماه بینایی بیمار به اوج اثر خود رسید. چشم‌گیرترین، این پیشرفت‌ها در آزمایش بیش از 15 ماه پس از اولین و تنها تزریق باقی مانده است.

به گفته محققان، دوام طولانی مدت بهبود بینایی غیر منتظره بود و پیامدهایی را برای درمان سایر مریضی‌ها به وجود می‌آورد - نام دسته بزرگی از بیماری‌ها در ارتباط با جهش‌های ژنتیکی رمزگذار پروتئین‌های معیوب، که منجر به عملکرد غیر طبیعی مژک‌ها، یک اندام بیرون زده حسی می‌شود بر روی سلول‌ها یافت می‌شود.

جیکوبسون گفت: "این کار یک جهت هیجان‌انگیز برای RNA ضد حس است. 30 سال است که داروهای جدیدی وجود دارد که از الیگونوکلئوتیدهای ضد حس RNA استفاده می‌کنند، حتی اگر همه فهمیدند که نویدبخش زیادی برای این روش‌های درمانی است." "ثبات غیرمنتظره منطقه انتقال مژگانی که در بیمار ذکر شده است، باعث تجدید نظر در دوزهای مصرف داروی سپوپارسن و همچنین سایر روش‌های درمانی با هدف کیلیوم می‌شود."

به گفته محققان، یکی از دلایل موفقیت‌آمیز بودن الیگونوکلئوتید در درمان این بیماری نادر این است که این مولکول‌های کوچک RNA به اندازه کافی کوچک هستند تا بتوانند وارد هسته سلول شوند، اما خیلی زود پاک نمی‌شون ، بنابراین به اندازه کافی ماندگار می‌شوند تا بتوانند کار کنند.

"جوآن اوبراین" گفت: "حداقل در زمینه چشم، یک سری آزمایشات بالینی با استفاده از اولیگونوکلئوتیدهای ضد حس در نقص‌های مختلف ژنتیکی وجود دارد که با موفقیت کار در LCA مرتبط با CEP290 از دکتر سییدسیان و جیکوبسون ایجاد می‌شود." دکتر ، رئیس چشم پزشکی در دانشکده پزشکی پرلمن و مدیر موسسه چشم شیئی

برای مطالعات آینده، نویسندگان پن در نظر دارند درمان‌های اختصاصی ژن برای سایر اختلالات ارثی شبکیه کور کننده غیر قابل درمان در حال حاضر را انجام دهند.

انتهای پیام/

معصومه صادقی

https://medicalxpress.com/news/2021-04-reverses-patient-rare-genetic-disorder.html