به گزارش خبرگزاری علم وفناوری هرمزگان؛ به گفته مدیران خبرنگاران، پیشتازان جبهه آگاهی، چشم بینا و زبان گویای مردم و تجسم امانت‌داری، مسئولیت، تعهد و وظیفه‌شناسی هستند؛ خبرنگاران سربازان عرصه اطلاع‌رسانی و تنویر افکار عمومی هستند که جامعه را با حقایق و واقعیت‌های موجود آشنا می‌نمایند، از این‌رو رسالت بسیار مهمی بر عهده دارند و از جایگاه بالایی برخوردار می‌باشند اما در واقع اینگونه نبوده و نیست .

خبرنگاری که به قلم سوگند یادکرده و هر روز به چشمداشت در هر جلسه و نشست ومیدانی جهت انعکاس فعالیت های مدیران حاضر می شود گرما و سرما را به جان می خرد؛ بحران کرونا و سیل و ظوفان و .... را بی محابا پشت سرمی گذارد تا به سوگندش وفادار بماند و در خط مقدم آگاهی بخشی و انعکاس صحیح وبی غل وغش به جامعه پیشرو باشد امروز در پشت وعده های رنگین مدیران همچنان به انتظار نشسته است تا شاید وعده توخالی بیمه و بازنشستگی، سختی کار و معیشت درست و درمانی نصیبش بشود و پایان یک ماه کار و تلاش شرمنده خانواده اش نشود.

مدیرانی که این روز را سرسری تبریک می گویند و رد می شوند بدانند که تا خبرنگار نباشد و یک خط منتشر نکند هرگز و هرگز صدای تبلیغاتی آنان به جایی نمی رسد؛ تا خبرنگار به رسالت خود عمل نکند هیچگاه مردم از اقدامات کرده و نکرده انان باخبر نمی شوند اما جایگاهی برای شان و اعتبار این قشر ظاهرا تعریف نشده است.

خبرنگاران همیشه در صف مقدم حوادث بوده اند در صحنه های مختلف حضور داشته و تا پاسی از شب پابه پای مدیران، وزیران و .... در سخت ترین شرایط به رسالت خود عمل کرده اند اما با کوچکترین اقدام و انتقادی در وصف مشکلات کهنه شهرو استان بلافاصله با تهدیدات پیداو پنهان و شکایات قضایی و حقوقی مواجه می شوند چرا که فقط خواسته اند به وظایف و رسالت واقعی خود عمل کنند.

دیروز خبری از یک امام جماعت در شهری خواندم که گفته بود خبرنگاران مشکلات را منعکس نکنند تا جامعه به تشنج کشیده نشود باید گفت حاج آقا شما که بهتر می دانید جامعه امروز در چه شرایط سخت و پردردی دست و پا می زند چرا از خبرنگار می خواهید که به وظیفه خود عمل نکند؟ لابد ازتمامی اقشار می خواهید به همین شکل از وظایف خود سرپیچی کنند تا جامعه شلوغ نشود؟!

براستی چه کرده ایم که امروز با وجود صدها خبرنگار و رسانه مکتوب و شنیداری و مجازی بازهم صدای مان به جایی نمی رسد و نمی توانیم حتی حق خودمان را بگیریم؟ چرا واکسنی که وزارت بهداشت برای خبرنگاران اختصاص می دهد در استان ها خصوصا هرمزگان به خبرنگاران نمی رسد و مدیران علوم پزشکی هم پاسخگو نیستند و گوشی خودرا از دسترس خارج می کنند تامبادا بخواهند سهمیه ای برای خبرنگاران که طی دوسال بحران کرونا پابه پای آنان بی چشمداشت پیش آمده اند اختصاص دهند.

چرا مدیران از اکرام واحترام به خبرنگار و اهالی رسانه ابا داشته و حاضر نیستند فضایی برای رفاه و راحتی و آسایش خبرنگاران فراهم نمایند و به وعده های خود عمل کنند.

چرا خبرنگاری که 20سال از عمر خود را در این شغل سخت و پرخطر گذاشته تاکنون بیمه نبوده و سختی کار شاملش نمی شود مدیرمسئول حاضر نیست خبرنگارش را بیمه کند و مدیران اداره کار زیربار سختی کار برای خبرنگاران نمی روند؟

شغل خبرنگاری در هرمزگان ارج و قربش از رانندگان وصیادان و نانوایان هم کمتر است و مسئولان حاضر نیستند صدای این قشرکه هر روز و هر لحظه در حال انعکاس درد جامعه هستند را بشنوند و کاری برای این عزیزان نمایند.

خبرنگاری که پایان هر ماه دغدغه و دلهره وام های عقب مانده ، اجازه خانه و معیشت خانواده اش را دارد چگونه می تواند دراین فضای مسموم و پرالتهاب بدور ازشایبه و قلم فروشی واقعیت ها را بدون حب و بغض بنویسد و نتیجه مطلوب برای جامعه کسب نماید؟

باید گفت خبرنگار حرمت واعتبار می خواهد، شان و امنیت می خواهد تا بتواند واقعیت های پیدا و پنهان؛ فساد مسموم وپنهان در لایه های زیرین جامعه و سیستم های اداری را منعکس نماید، تا راه را بر خلافکاران و سوءاستفاده کنندگان سد کند و اجازه ندهد تعرض به حقوق بیت المال صورت بگیرد. خبرنگار امروز امنیت می خواهد تا حرفش را بی دغدغه و استرس شکایت قضایی بزند و بداند که شنیده و دیده می شود نه اینکه بعداز انعکاس و انتشار حرفش منتظر پیامک دستگاه قضایی باشد تا پاسخگوی واقع نگاری خود بشود و صاحب زر و زور و قدرت شادمان از کرده خود و دورویی شان، لبخند نفاق بزنند.

دراین روز که بنام خبرنگار نامیده شده از تمام مدیران ومسئولان می خواهیم که از ابراز تبریک وشادباش خودداری کرده و به جای این شادباش های صوری و زودگذر فکری به حال معیشت ، بیمه و امنیت شغلی و رفاه و آسایش این قشر تاثیرگذار و معمار فرهنگی جامعه نمایند شاید جامعه بیمار و رو به موت ما ازاین بن بست اجتماعی عاطفی و اقتصادی خارج شود.

انتهای پیام/