یکی از دستاوردهای کلیدی این پروژه، بهره‌گیری از مکسین‌ها به عنوان شتاب‌دهنده‌های هم‌واکنش (Co-reactant accelerators) است. این ویژگی نه تنها شدت نور ساطع شده در فرایند ECL را افزایش می‌دهد، بلکه امکان تشخیص دقیق‌تر و سریع‌تر مولکول‌های هدف را فراهم می‌کند. همچنین استفاده از مکسین‌ها به عنوان پیش‌ماده برای سنتز تابنده‌های جدید ECL، دامنه کاربردهای این نانوساختارها را در طراحی حسگرهای زیستی گسترش داده است.

با وجود پیشرفت‌های قابل توجه، مکسین‌ها با چالش‌هایی نیز مواجه‌اند. فرایند سنتز کنونی اغلب به مواد خورنده قوی مانند HF وابسته است که نگرانی‌های زیست‌محیطی ایجاد می‌کند.

همچنین کنترل دقیق بر عاملی‌سازی سطحی مکسین‌ها هنوز یک مشکل فنی مهم به شمار می‌رود، چرا که انواع مختلف گروه‌های عاملی (–F، –OH، –O) می‌توانند عملکرد حسگری متفاوتی ایجاد کنند. پژوهشگران دانشگاه تهران و همکاران چینی با تمرکز بر بهبود این محدودیت‌ها، در پی ارتقای پایداری، زیست‌سازگاری و عملکرد مکسین‌ها هستند.

یکی از چشم‌اندازهای آتی این حوزه، کوچک‌سازی و ادغام زیست‌حسگرهای مبتنی بر مکسین در دستگاه‌های قابل حمل و پوشیدنی است. چنین رویکردی امکان تشخیص بیومارکرها در ادوات نقطه مراقبت (POCT یا Point-of-care testing) را فراهم می‌آورد و می‌تواند انقلابی در پزشکی دقیق ایجاد کند. علاوه بر این، توسعه روش‌های نوین ساخت از جمله چاپ سه‌بعدی و الکترونیک انعطاف‌پذیر، مسیر را برای خلق نسل جدید حسگرها با عملکرد و تنوع بیشتر هموار می‌کند.

تداوم تحقیقات میان‌رشته‌ای و همکاری‌های گسترده میان حوزه‌های نانوفناوری، علم مواد و مهندسی پزشکی کلید استفاده کامل از ظرفیت مکسین‌ها در حسگری و زیست‌حسگری ECL خواهد بود. این پیشرفت‌ها نه تنها در تشخیص سریع و دقیق بیومارکرها، بلکه در توسعه فناوری‌های پزشکی و محیط زیست، کاربردهای گسترده‌ای خواهند داشت.

با ادامه این مسیر پژوهشی، انتظار می‌رود نانوساختارهای مبتنی بر مکسین به یکی از ستون‌های اصلی حسگرهای فوق‌حساس و زیست‌حسگرهای پیشرفته تبدیل شوند و راه را برای فناوری‌های پزشکی و زیست‌تحلیل‌های نوین باز کنند.