پزشکی و سلامت

همگام سازی مغز؛ اوتیسم اختلال فردی نیست

به گزارش پایگاه خبری علم و فناوری : مطالعه اخیر توسط Guillaume Dumas، عصب شناس UdeM، بینش های جدیدی را در مورد رفتار و فعالیت مغزی افراد مبتلا به اوتیسم در طول تعاملات اجتماعی ارائه می دهد.

پویایی های رفتاری و بین مغزی بین یک فرد اوتیستیک و یک فرد عصبی با آنچه که بین دو فرد عصبی مشاهده می شود متفاوت است.

این نتیجه یک مطالعه جدید توسط گیوم دوما، استاد دپارتمان روانپزشکی و اعتیاد در دانشگاه مونترال و محقق اصلی در آزمایشگاه روانپزشکی دقیق و فیزیولوژی اجتماعی در مرکز de recherche du CHU Sainte-Justine است.

دوماس همچنین یکی از اعضای دانشگاهی موسسه هوش مصنوعی میلا - کبک است و دارای کرسی IVADO در هوش مصنوعی و سلامت روان است.

نه در یک طول موج
دوما و تیمش آزمایشی را برای مطالعه تقلید حرکات دست در جفت افراد عصبی در مقایسه با یک فرد عصبی با یک فرد مبتلا به اوتیسم انجام دادند.

آزمودنی ها در اتاق های جداگانه نشسته بودند و می توانستند حرکات دست همسرشان را روی صفحه نمایش ببینند. به آن‌ها دستور داده شد که حرکات بی‌معنای انجام دهند و در تقلید یا عدم تقلید حرکات شریک زندگی خود آزادند. از رفتار آنها فیلمبرداری شد.

تیم تحقیقاتی همچنین جفت‌های همگامی بین مغزی جفت‌ها را با استفاده از ابراسکن EEG، تکنیکی که می‌تواند همزمان فعالیت مغز را در چندین سوژه ثبت کند، اندازه‌گیری کرد. چندین سال پیش، دوما نشان داد که مغز انسان هنگام درگیر شدن در تعامل اجتماعی، تمایل دارد به طور خود به خود همگام شود، یعنی ریتم های الکتریکی آنها با فرکانس یکسان در نوسان است.

این مطالعه جدید نشان داد که هماهنگی بین یک فرد مبتلا به اوتیسم و ​​یک فرد عصبی کمتر از بین دو فرد عصبی است. همچنین مشخص شد که افراد مبتلا به اوتیسم در تقلید از حرکات دست به احتمال زیاد دنبال کننده هستند تا رهبر.

دوما گفت: «ما دریافتیم که افراد مبتلا به اوتیسم به همان اندازه قادر به بازتولید رفتار شریک زندگی خود و هماهنگ کردن حرکات خود با آنها هستند. "اما آنها در "نوبت گرفتن" متفاوت بودند: آنها کمتر احتمال داشت که جنبشی را آغاز کنند."

این شما نیستید، ما هستیم
دوما معتقد است که تفاوت در نوبت گرفتن اما نه در توانایی تقلید نشان می دهد که اوتیسم "یک وضعیت رابطه ای است تا یک اختلال خاص برای فرد". این دیدگاه بین فردی تمرکز را از (ناتوانی) فردی تغییر می دهد.

دوما گفت: «تعامل اجتماعی مختل شده دو طرفه است. اما ما هرگز نمی گوییم که یک فرد عصبی دارای نقص در شناخت اجتماعی است، زمانی که درک یک فرد مبتلا به اوتیسم دشوار است. وقتی یک تعامل دشوارتر است، مسئولیت بر عهده همه کسانی است که درگیر هستند.»

دوما امیدوار است با اتخاذ دیدگاهی بین فردی در مورد اوتیسم که تنوع را در نظر می گیرد راه را برای رویکردی پیشگیرانه تر و فراگیرتر به سلامت روان هموار کند.