علمی، پژوهشی و فناوری

15 میلیارد مایل دورتر، وویجر 1 ناسا سکوت خود را می شکند

به گزارش پایگاه خبری علم و فناوری : مهندسان JPL در حال بررسی این حادثه هستند و با چالش مدیریت دستورات و داده ها در فاصله 15 میلیارد مایلی روبرو هستند. هدف این تیم تثبیت ارتباطات و رسیدگی به مشکلات فنی فضاپیمای پیر در فضای بین ستاره ای است.

برقراری مجدد تماس با Voyager 1
در 24 اکتبر، ناسا پس از یک مکث کوتاه ارتباطی، با موفقیت دوباره ارتباط خود را با فضاپیمای وویجر 1 برقرار کرد. اخیراً وویجر 1 یکی از دو فرستنده رادیویی خود را خاموش کرد و تیم ناسا اکنون در تلاش برای شناسایی علت است.

به نظر می رسد که این خاموش شدن توسط سیستم حفاظت از خطای فضاپیما، که به طور خودکار مشکلات موجود در هواپیما را مدیریت می کند، ایجاد شده است. اگر منبع تغذیه فضاپیما بیش از حد کشیده شود، این سیستم با غیرفعال کردن سیستم‌های غیرضروری در مصرف انرژی صرفه‌جویی می‌کند. با این حال، ممکن است چند روز تا هفته طول بکشد تا تیم مشخص کند دقیقاً چه چیزی سیستم حفاظت از خطا را فعال کرده است.

عیب یابی و پاسخ به فرمان
آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا (JPL) در جنوب کالیفرنیا ارتباطات با وویجر 1 را از طریق شبکه فضای عمیق مدیریت می کند . هنگامی که تیم JPL دستورالعمل ها را ارسال می کند، Voyager 1 با ارسال داده های مهندسی پاسخ می دهد، که به تیم کمک می کند واکنش خود را به فرمان ارزیابی کند. این رفت و برگشت حدود دو روز طول می کشد - تقریباً 23 ساعت برای فرمان سفر بیش از 15 میلیارد مایل (24 میلیارد کیلومتر) به وویجر 1 و 23 ساعت دیگر برای بازگشت داده ها به زمین.

در 16 اکتبر، تیم پرواز دستوری برای روشن کردن یکی از گرمکن‌های فضاپیما فرستاد. در حالی که وویجر 1 باید قدرت کافی برای کارکرد بخاری را داشت، فرمان سیستم حفاظت از خطا را فعال کرد. وقتی شبکه فضایی عمیق نتوانست سیگنال وویجر 1 را در 18 اکتبر شناسایی کند، تیم متوجه این موضوع شد.

چالش ها و راه حل های ارتباطی
این فضاپیما معمولاً با استفاده از چیزی که فرستنده رادیویی باند X نامیده می شود، با زمین ارتباط برقرار می کند که به دلیل فرکانس خاصی که استفاده می کند نامگذاری شده است. تیم پرواز به درستی این فرضیه را مطرح کرد که سیستم حفاظت از خطا، سرعت ارسال داده توسط فرستنده را کاهش داده است. این حالت به نیروی کمتری از فضاپیما نیاز دارد، اما سیگنال باند X را نیز تغییر می‌دهد که شبکه فضای عمیق باید به آن گوش دهد. مهندسان سیگنال را بعداً در همان روز پیدا کردند، و در غیر این صورت به نظر می رسید وویجر 1 در وضعیت پایداری قرار دارد زیرا تیم شروع به بررسی آنچه اتفاق افتاده بود.

سپس، در 19 اکتبر، به نظر می رسید که ارتباط به طور کامل متوقف شد. تیم پرواز مشکوک شد که سیستم حفاظت از خطای وویجر 1 دو بار دیگر فعال شده و فرستنده باند X را خاموش کرده و به فرستنده رادیویی دوم به نام باند S تغییر داده است. در حالی که باند S از انرژی کمتری استفاده می کند، وویجر 1 از سال 1981 از آن برای برقراری ارتباط با زمین استفاده نکرده بود. از فرکانس متفاوتی نسبت به سیگنال فرستنده باند X استفاده می کند که به طور قابل توجهی ضعیف تر است. تیم پرواز به دلیل دوری فضاپیما مطمئن نبود که باند S در زمین شناسایی شود، اما مهندسان شبکه فضایی عمیق توانستند آن را پیدا کنند.

تداوم ماموریت و چالش ها
به جای خطر روشن کردن باند X قبل از تعیین اینکه چه چیزی باعث راه‌اندازی سیستم حفاظت از خطا شده است، تیم در 22 اکتبر فرمانی برای تأیید کارکرد فرستنده باند S ارسال کرد. این تیم اکنون در حال جمع آوری اطلاعاتی است که به آنها کمک می کند تا بفهمند چه اتفاقی افتاده و وویجر 1 را به عملیات عادی بازگردانند.

وویجر 1 و 2 بیش از 47 سال است که پرواز می کنند و تنها دو فضاپیمایی هستند که در فضای بین ستاره ای فعالیت می کنند. سن بالای آنها به معنای افزایش فراوانی و پیچیدگی مسائل فنی و چالش های جدید برای تیم مهندسی ماموریت است.